Τα δάση αποτελούν πηγή ζωής, υγείας και πολιτισμού. Τούτο, που συνιστά διαχρονική και παγκόσμια αξία, δε φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό, κι έτσι το δάσος θεωρείται ως ιδέα χωρίς να συνειδητοποιείται η αξία του, ακριβώς γιατί δεν βιώνεται και δεν καλλιεργείται μια ουσιαστική σπουδή για αυτό.

Το κράτος, ως πολιτεία, βάσει του θεσμικού του ρόλου για την προστασία των φυσικών αγαθών, οφείλει να διαμορφώνει τους κανόνες που θα διασφαλίζουν την προστασία αυτή. Μολοντούτο, και ειδικώς για τα δάση που στο παρόν πόνημα εξετάζονται, ιστορικά το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να σεμνύνεται για την πολιτική του, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ήταν υπέρ της απώλειάς τους.

Οι διάφοροι κραδασμοί ένεκα απόψεων διαφορετικών για την Εθνική Γη και η ανάγκη συνεχούς νομοθέτησης, η οποία στην πράξη δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, είναι γεγονός.

Οι δύο παραπάνω αντιφάσεις έχουν διασυνδεθεί με την ελληνική πραγματικότητα. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο και υπάρχει η αδήριτος αναγκαιότητα της μελέτης επί των πράξεών μας, ώστε η ιστορική παιδεία να συμπεριλάβει την πολιτική και κοινωνική στάση η οποία ακολουθήθηκε, πέρα από μύθους κι αναλήθειες.

Η παρούσα εργασία έρχεται να καλύψει για πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία το μεγάλο κενό αυτής της άγνοιας για το τι πραγματικά συνέβη με τα δάση, τα οποία και σήμερα τίθενται στην καρδιά των περιβαλλοντικών ζητημάτων, που καλούμαστε να διαχειριστούμε έχοντας ως εφόδιο και την εις το παρόν πόνημα πλήρη γνώση για την Ιδιοκτησία των δασών.